شهدای گمنام دانشگاه

اوایل دانشگاه بود، حاج حسین یکتا بهمون گفتن: نذارید شهدای دانشگاتون غریب بمونن. حداقل هر روز که میرید دانشگاه یه سری بهشون بزنید و فاتحه بخونید.

ما هم با رفقا یا تنهایی این کارو انجام میدادیم. خلاصه تا جایی که در توان داشتیم، هوای شهدارو داشتیم و تنهاشون نذاشتیم، البته در ظاهر...

چون این شهدا هستن که هوای مارو دارن... مثلاً قرارامون سر مزارشون بود و ...

خلاصه گذشت تا سال آخر و آخر کار، و ما مشغول پایان‌نامه شدیم و به جایی رسیدیم که کار قفل کرد...

تلاش و تلاش و تلاش...

اما نشد...

تا اینکه رفتم دانشگاه، سر مزار شهدای گمنام...

باهاشون حرف زدم و ازشون کمک خواستم (بین خودمون بمونه، میخواستم امتحانشون کنم...!)

بعدش رفتم پیش استاد، و بعد از دقایقی در کمال ناباوری، مدل Run (اجرا) شد.

و من مات و مبهوت به صفحه لپ‌تاپ چشم دوخته بودم و به فکر قرارم با شهدا ...

استاد هم خوشحال...

موقع برگشت رفتم سر مزارشون...

.

.

.

شهدا دَمِتان گرم، باز هم مرام گذاشتید... 

 

خوشا به سعادتتان که عند ربهم یرزقون هستید...

شهدا شرمنده‌ایم....