تا ندی نمیام!
چند باری شده که واسه رسیدن به خواستههام بی صبر یا بهتره بگم (کله شق) شدم و با وجود خطرپذیری بالا با امام رضا شرط گذاشتم!
البته من معتقدم عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم هستند و ما نقش خاص قابل ذکری نداریم که بخواهیم تعیین کننده باشیم.
دلو زدم به دریا و گفتم آقا تا اینو ندی دیگه مشهد نمیام، خیلی سخته، دیگه بعدش میشه طلبیدن و خواستن امام
که بخوان بدن یا نه، دادن یا ندادنش یه طرف، یه طرف هم طلبیدن و نطلبیدنه...
همیشه مشهد رفتن واسم حس قشنگ دعوت و دلتنگی امام برای من رو داشته...
هر وقت دلم خیلی تنگ بشه، رد خور نداره خودشون میطلبن...
پر واضحه که اینا از خوبی من نیس از لطف امامه...
گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحبخانه چیست!
و حالا هر چی بیشتر حاجتم طول بکشه یعنی هنوز دلشون برام تنگ نشده که دعوتم نکردن...
ولی اونقد مهربان و کریم هستن که...
ممنونممممممممممممممممممممممممممممممممم امام مهربانی ها
برای همه ی اون چیزایی که دادید و لایقش نبودم...
دل تنگه برای مشهد، امین الله جلوی گنبد
راستی عیدتون مبارک، غدیر سرمون شلوغ بود.
- ۹۵/۰۷/۰۱
عاقبتتون بخیر به حق حضرت ابوتراب